Göz yaşları iki əks hissin – kədərin və sevincin bir ifadəsidir.
Göz yaşları insan qəlbinin dərinliyindəki ucalan səsdir.
Göz yaşları həm də mesajdır və bu mesajı duyan hər bir kəs onu keçirdiyi hissləri bölüşməyə çalışır.

Ötən gün ağlayan gözlər gördüm. Qayğılı, çarəsiz bir cüt göz… Saçları ağarmış, üzləri qırışmış, ömrünün bəlkə də son qışını yaşayan yaşlı qadın için-için ağlayırdı. Onun bir istəyi var idi. Göz yaşlarında boğulan qadın bir təhər öz sözlərini deməyə çalışırdı: “Bizə niyə ev vermirsən? Axı biz də Azərbaycanın balalarıyıq…”

Bu yaşlı nənənin sözlərindən çox, axıtdığı məsum göz yaşları təsirli idi. O, yaşamaq istəyir, o, bir ev istəyir. Özü üçün deyil, xəyalında qurduğu kimi balaları üçün, körpə nəvələri üçün. Bəlkə də, ömrünün sonuna yaxınlaşan bu yaşlı qadın üçün son şansdır ki, övladlarını rahat mənzildə yaşadığını görsün. Xəyallarında yaşadığını reallığa çevirmək istəməyənlərə qəzəbi var. Ancaq bu qəzəb göz yaşlarına təslim olub.

Nə edim ki, o yaşlı ananın gözlərini silməyə cürətim yoxdur. Çünki bu gözləri nə qədər silsəm də, qəlbin incəliyində ev quran xəyallar onun vücudunu titrədəcək və puç olmuş xəyalların arxasınca baxıb göz yaşlarına qərq olacaq. Ancaq yaşlı ananın arzularını dəfn etməyə çalışmayım. Çünki insanın ümidsiz yaşaması onun yaşamaması deməkdir. Ümid etmək istəyirəm ki, bu gözləri güldürəcək xəbər çıxacaq və yaşlı ana sevinc göz yaşları axıdacaq, “Xəyalım dəfn olunmadı” deyəcək və hüzurla həyatını davam etdirəcək.